Οι βασικές εκκλησιολογικές αρχές της αρχέγονης Μεταρρυθμίσεως

Abstract

Η εκκλησιολογία ως ξεχωριστό και καθιερωμένο σύνολο εντός των κειμένων με το δογματικό περιεχόμενο είναι καινοτομία που την προκάλεσε, κατά πρώτο λόγο, η κίνηση της Μεταρρυθμίσεως. Την αιτία της καινοτομίας αυτής θα πρέπει να αναζητήσει κανείς στο γεγονός ότι οι βασικές προϋποθέσεις της θεολογίας των Μεταρρυθμιστών, πρακτικά και όχι μόνο θεωρητικά, αντανακλάστηκαν ριζικώς στην ίδια την κατανόηση της Εκκλησίας και οδήγησαν τελικά στην επαναξιολόγηση και, επιπροσθέτως, στη μεταμόρφωση των δομών της πραγματικότητας αυτής στις προτεσταντικές κοινωνίες. Δηλαδή, παρόλο που ο αρχικός ενθουσιασμός της αρχέγονης Μεταρρυθμίσεως χαρακτηρίστηκε κατά πρώτο λόγο από τη δυνατή θεωρητική και ιδεολογική επίθεση, που εκδηλωνόταν με τον τονισμό των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων στην σφαίρα της διδασκαλίας (δια μέσου των θεωριών όπως sola Scriptura, sola Fide, iustitia Fidei κτλ.), πολύ σύντομα αποδείχτηκε (μάλιστα και χάρη στην αρνητική αντίδραση των ρωμαιοκαθολικών στις απαιτήσεις για τη μεταρρύθμιση και χάρη στο αφορισμό του Μαρτίνου Λούθηρου) ότι η βασική διάγνωση των μεταρρυθμιστών ήταν ότι η έκπτωση και η διαστρέβλωση στη διδασκαλία των ρωμαιοκαθολικών είναι τόσο σοβαροί λόγοι που ουσιαστικά εξέθεταν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη και τη ζωή της Εκκλησίας.